شب های دلگیر غار

ماناظران حسرتمند تاریخیم.در غار تنهایی  نشسته و دستانمان از دنیا کوتاه

تنها نگاهی داریم مانده به دور بی اینکه سهمی از زمان داشته باشیم و نقشی در زمین.

فروریختنِ طرابلس و قاهره و محاصره دمشق برای مایک فیلم مستند تماشایی است در شبهای دلگیر غار.

می توان چایی نوشید و سیگار بی تفاوتی را گیراند و پنهان در این دود خُنیاگر سری به تایید عالمانه تکان داد و گفت: عصر یخبندان دیکتاتورها به پایان رسید.

تا همین جا را باور می کنیم و به خواب می رویم و دیگر هیچ.

فردا همان دیروز بود. دل بستن به تقدیر و خوشی تلخِ تکرار این جمله است"این نیز بگذرد" و دیدن ِخوابی به بیداری که عاقبت روزی و جایی، گره فروبسته ما نیز باز می شود و همان خواهد شد که می خواهیم، به همین راحتی اما...

این را دیگر چه کنیم که میان این توفانی که از شمال افریقا شروع شد وهنوز و در سوریه بر پاست. موج مهاجرت بر نخاست و اعراب مثل ما ، کنار سازمان ملل خیمه نزدند و ماندند تابه هدفشان برسند.

این را دیگر چه کنیم که آنها بی رهبربه هم متصل شدند و یک حرف زدند و پیش رفتند و ما همچنان مانده ایم اندر خم یک کوچه...

ماحسرت کارهای نکرده و فرصت های از دست رفته داریم. طرابلس آزاد شد و پنجره های دمشق رو به سوی هوای تازه است و آنچه ما می بینیم تنها ...

نمیتوانیم درک کنیم یک نفس عمیق بی مبارک و قذافی و اسد، چه حالی دارد.

باور به یک نفس عمیق و آرزوی آزادی، آنقدر طربناک است که هر خطری را به جان می توان خرید. باید که از غار جستی بیرون بزنیم تا  رهایی...